De Fiat 500, ofwel Cinquecento, is mijn eerste eigen auto van de zaak… De Ferrarigele Fiat 500 kocht ik van het eerste salarissen die ik mezelf toekende na de lancering van Italie.nl. De Cinquecento is uit 1968, een jaartje jonger dan ikzelf dus.
Indertijd ging de Fiat 500 mee naar beurzen waarop Italie.nl stond; welke auto straalt meer het Italie-gevoel uit dan de Cinquecento? Dat hebben we geweten! Heel wat bezoekers van de Vakantiebeurs vertelden me in geuren en kleuren hoe ze in het dopje of rugzakje zoals de Fiat 500 liefkozend werd genoemd, met het hele gezin naar Italie reden. Drie kinderen op de achterbank, ruimte voor bagage was er amper omdat de motor achterin ligt en de bezinetank onder de voorklep… Gaandeweg gingen meer bedrijven een Fiat of Vespa op hun beursstand zetten, maar mijn knalgele Fiat bleef glimlachen trekken…
Herinneringen
Ook al gebruikte ik de Fiat alleen voor leuke ritjes kleven er heel wat herinneringen aan. Misschien juist wel daarom. Er zijn er een paar die me direct te binnen schieten:
Zoonlief
Zoonlief schaterde het indertijd uit toen hij, in zijn kinderstoel, op de bijrijdersstoel meereed. Achterin ging niet door het ontbreken van de nu verplichte veiligheidsgordels… Dus voorin was de enige mogelijkheid om mee te rijden. Bij lekker weer het dakje opengeklapt en gaan!
Life & Cooking
En die ene keer dat Rudolf (ja, dé Rudolf) langskwam van het goed bekeken programma Life & Cooking van Carlo en Irene. Hij kwam langs op ons kantoor, ging zitten op het bureau en interviewde me voor het programma. We reden vervolgens samen weg in de Cinquecento naar huis; daar werd gekookt voor de tv-uitzending. Vijf jaar later (2008) volgde een tweede uitzending bij Life & Cooking met als thema ‘Tutti amore’, over ons gezin; de Cinquecento kreeg weer een kleine bijrol.
Fotoshoot
Voor een fotoshoot van Eigen Huis en Interieur over Italie en mijn portalen moest de Fiat ook weer mee, die keer reed ik richting Amsterdam. Rijdend over de A2 heb ik heel wat auto’s zien afremmen om beter te kunnen kijken, duimpjes omhoog en lachen. Mooie herinneringen… Weer later heb ik de auto zelf gebruikt voor een portret fotoshoot. Ik word altijd weer blij als ik dat gele dopje zie!
Panne…
Natuurlijk heb ik ook een aantal keer stil gestaan langs de weg, dat kan ook niet anders met zo’n oude auto. Altijd was er wel iemand die snel stopte om te helpen. De monteurs van de wegenwacht, met hun eigen knalgele auto’s, werden ook blij als ze zagen dat er een oude auto met panne stond. Meer dan eens hoorde ik ze verzuchten “Eindelijk een auto waar ik zelf iets mee kan, die ik niet hoef uit te lezen.”
Daar gaat ze…
Er zitten zoveel herinneringen aan la Cinquecento echt met pijn in mijn hart laat gaan. Het is tijd dat een ander ervan gaat genieten, want ik heb er simpelweg te weinig tijd voor. Ik rijd er veel te weinig in. Daarnaast heb ik twee linkerhanden en dan wordt het een dure hobby. De Fiat 500 gaat dus in de verkoop… Gelukkig heb ik naast alle overige foto’s ook nog mijn reportagefoto’s van het bijzondere lijnenspel van deze knalgele Fiat 500. Daar gaat ze…. ciao ciao Cinquecento!
